Natür mort! Natür mort!

 

2020 Haziran.

​

Biriken bir zaman var dilim, damağım arasında. Kuş eşiğinde, izleyerek geçmiş bir bahar.

 

Kimlerin fotoğrafları bunlar ki hepsinde ayaklarımın izleri.

 

İşte kentin dış yüzeyi. Şimdinin içine sızmaya çalışan bir yalnızlık. Hep bir ağızdan “ Alışmayacağız!” demiş ve oturmuşuz ellerimizin üstüne. Hiçbir şey değişmemiş.

 

Gökyüzü kapalı. Bulutlu değil, kapalı! Uçmak da, yüzmek kadar yasaklı. 

 

Bir pazar yeri belki. İnsanı, meyvesi, sebzesi çekilmiş; sadece bir kara kedi. Gölgesini yakalamış Ece Ayhan’ı yükleniyor. 

.../geçer sokaktan bakışsız bir kedi kara. ,/çuvalında yeni ölmüş bir çocuk./ kanatları sığmamış./ bağırır eskici dede./ bir korsan gemisi! girmiş körfeze.

 

Çağırıcı gel buraya!

Kalıp beton odalarda köşe kapmaca. Oyun bozan çocuklar mum dikmiyor. Bir garip misina düşmüş suyuma. On düğümde, on farklı kanca, yirmi gönüllü delik etimde, düzelecek misin Dünya?

 

Gel hadi, perdelerimin önüne. Hiç bu kadar ellemediğim, açıp kapatmadığım perdelerimin önüne. Söyle bana, sağ kanat sarkmış mı? Yarım santim kadar? Belki daha az. Yoksa kornişler mi yorgun? Söyle bana. Yoksa yine, yeniden, tekrar, bir kere daha yıkamak mı gerek her şeyi?

Susma...

 

Sen sustukça; 

Oturup bildiğim bütün seslerden gömlek biçiyorum.

- zebaniler seni 2020 ye sürsün!

- baharında maske takasın, sen takasın sana bakasın! 

Bilmediğim dilde dualar dökülüyor kucağıma. Kulağıma üflenen isim can çekişiyor, çırpınış ardı lodos.

 

Tam izolasyon veya natür mort diyor biliciler. Değişime karşı dirençliyim. Kendi içine çöken bir beyaz cüce. Uyumak için iyi sebeplerim var. Uyanmak için değil. İçeriden dışarı bir titreşim, ardı sessiz sakin.

 

Guguk de de, uyanayım Dünya!