Aylar boyunca üstümüzden gitmeyen kasvet, ağırlık ve istatiksel ölüm verileri, varlığımızın ne denli güçsüz olduğunu, insanlığın bir virüs karşısındaki hiçliğini bize gösterdi.

​

Hızlı yaşamlarımız birden kesintiye uğradı, bunca görkem pandemi sürecinde bir gecede ışıkları kapatılmış bir stad gibi karanlığa gömüldü..

​

Evlerimize, kendimize kapandık ve önce hiç görmediğimiz detayları görmeye başladık. İç sesimizi dinledik, derinliklere indik. Objektifi kendimize çevirdik. Hiç çekemediklerimizi çekmeye, kendimize ayna tutmaya başladık. Çok önemli olanın aslında hiç önemli olmadığını ya da hayati olmadığını, ekmek ve gıdanın dışında hiçbir şeyin insan için mutlak ihtiyaç olmadığı hissetmeye başladık.

 

Ve hayat ağırlığından arınıp hafiflemeye başladı…

​