Geldi geliyor derken ilk vaka açıklandı ve sonraki bir kaç hafta tufan. Bilgi bombardımanı. Kirli bilgi bolluğu. Endişe, korku. Kafa karışıklığı. Hiçbir şeyin siyah ve beyaz gibi net olmadığı gri alanda gezinmeler. Her türlü duygunun çoştuğu, sinirden, üzüntüden bazen her şeyin fazla gelmesinden ağlayıp, bazen kriz halinde güldüğümüz, deli gibi haber takip ettiğimiz bir kaç hafta. Daha sonra herkesin duygu durumu biraz sakinledi. Benim çektiğim bu fotoğraflar da o yoğun dönemde çekildi. Hep dikkat ettiğim göz ifadeleri daha fazla ilgimi çekmeye başladı. Hoşuma giden bir kare yakaladım ve devamı böylece geldi. Çekip, duygu durumuma göre sosyal medya hesaplarımdan paylaşırken fotoğrafları adlandırmış oldum. Bu kadar kendi kendine kalınca sorgu suhal de artıyor. Kendimi de bol bol dinledim bu arada ve bana iyi geldi. Bir çoğumuz benzer sorgulamalara girdi sanırım. 

Seri adını son kareden alıyor. Adamın baktığı, ‘ayna mı o?’ Gözler kalbin aynası mı? Aynaya bakar mıyız? Baktığımızda kendimize oyun oynar mıyız? Yalan söyler miyiz? Kendimizi kendimizden gizler miyiz? Ya başkalarından? Başkaları sizden gizlenir mi? Gözler yalan söylemez mi? Sever miyiz? Sevilmek ister miyiz? Bir kedi gibi hep sevilmek mi isteriz? Peki kediyi sevdiğimiz gibi başkalarını da koşulsuz sever miyiz? gibi sorular benim için ön plana çıktı ve bir arkadaşımın bana bu girişimin linkini gönderince kendimi burada buldum. Sevindim. 

​

​

Editör: Fethiye Sirena Özdal