KORKMA...

Arkadaşımın bana sımsıkı sarılıp "korkma" demesi corona ile tanışmamızdan aylar önceydi.

O anda anladım tanımlayamadığım taş gibi hissin korku olduğunu.

Ailede beklenmedik bir hastalıkla karşılaşmıştık ve hayatın akışı hepimiz için değişmişti.

Aylar süren haftasonu ziyaretleri, belirsizlikler, teşhisler, tedavi kararları, iyileşmenin seyrini gözlemlemek...

Sonunda umut verici bir sürece girmiştik ki pandemi kelimesi girdi hayatımıza.

Evcil hayvanımı da yanıma aldığım son tren seyahatiyle 20 sene önce ayrıldığım ebeveyn evine dönüş tarihi belirsiz olarak geri geldim.

Üniversite sınavına çalıştığım eski masamda "evden mimarlık" yaparken haftasonları hastanede refakat...

Tüm insanlığın yüzleştiği korkunun benim için hafiflemesi aylar önce duyduğum "korkma" idi belki.