ARADALIK

Pandemi süreci, hayatımızı etkileyen birtakım olaylar silsilesini beraberinde getirdi. Alışık olduğumuz normalin dışında kendimize yeni bir normal yaratarak alışkanlıklarımızı ve davranışlarımızı değiştirmek durumunda kaldık. Mekânlarımızın ve şehir yaşantısının adeta yok olması sonucunda gündelik hayatın getirdiği alışkanlıklarımız değişikliğe uğradı. Fiziki olarak tek bir mekânda yaşama zorunluluğu ve bu sürece ayak uydurma çabası hepimizin psikolojisini etkiledi ve yeni deneyimlere sebebiyet verdi.

Aradalık, yeni normale adapte olmaya çalışırken yapmak zorunda olduğum eylemlerin gündelik hayatım haline gelmesiyle oluşan “abartılı alışkanlıklar”dan yola çıkıyor.  

Bu dönemde yaşadığım psikolojik zorlukları aşarak yeni düzeni benimsemeye çalışmam, kendimi ve yaşadığım ortamı buna göre düzenleyerek ev ile daha çok ilişki içerisine girmemi sağladı. Tüm yaşantımı tek bir mekânın içerisine kapsül gibi sıkıştırmak, evin içerisi ve dışarısı ayrımını ortadan kaldırdı. Bununla beraber gelen ruhsal değişimler, alışmışlık ve bıkkınlık, aitlik kavramını da yeniden sorgulamama yol açtı. 

İlerleyen günlerde şehirler arası yolların açılmasıyla beraber doğduğum kente giderek yaptığım mekân değişikliği duygu bocalaması yaşamama neden oldu. Buna rağmen, tanıdık olana yani çocukluğuma dönerek yeni mekâna ve düzene uyum sağlamayı denedim. 
​