Fotoğraf makinesi kişinin dışarı açılmasını sağlayan bir araçtır; pek sözle dile getirilmese de, makineyi çekici yapan bu özelliğidir. Kendisine yeni bir makine alan her fotoğrafçının heyecanı altında bu özelliği hissetmek yatar; artık fotoğrafçının dışarı çıkıp dünyayı keşfetmesinin ve kaydetmesinin zamanıdır. Dışarıdaki hayatlara, sorunlara veya keşfedilmemiş güzelliklere bir kapı açılmıştır. Dünya görüşü ve yaşamdan beklentileri fotoğrafçının objektifini ve deklanşörünü yönlendirecektir.

​

Başımıza gelen şu koronavirüs belası birdenbire günlük hayatımızı tahminlerin ötesinde etkiledi, uygulanan sağlık önlemleri insanları evlerinde hapis tuttu, yaşam biçimlerini sınırladı. Geçirilen bu süreç fotoğrafçıları da etkiledi. Fotoğraf denilince gözünü dışarı çeviren fotoğrafçı şimdi objektifini içeri çevirdi, ev içleri ve gündelik hayat belki de hiç olmadığı kadar konu kaynağı oldu. Bu bence fotografik bakışı geliştirip zenginleştiren bir yönlendirmeydi. 

​

Gündelik hayatımızı fotoğraf konusu olarak görmek üzerine şimdiye kadar pek çok söyleşi / atölye yapmışlığım var. Fotoğrafı, bir günlük tutar gibi kullandığım birkaç saydam gösterim de bulunuyor. Sıradan günlük yaşantının sıradan fotoğraflarının zamanla nasıl değer kazandığını bu gösteriler belgeliyor. Evet, geçen zaman bu fotoğraflara değer katıyor.

Yaşadığımız şu korona günlerinin bir fotoğraf belleğini oluşturmak amacıyla hazırlanan bu projeye birinci grup içinde katkıda bulunan fotoğrafçıların ev içlerinde saptadıkları portreler benim ilgimi çekti. Evde tutulmanın getirdiği sıkıntı portrelere yansımış, gülen yüzler yok. Endişe ve karamsarlık var bütün karelerde. Portrelerin çok azında içinde yaşanılan mekanlarla ilgili ipuçları var.  

​

Korona tüm yaşantımızı karartmış görünüyor.  

​