Ellerimde sesler var. Bütün canlılara, sadece dokunarak duygularımı aktardığım ellerimi dış dünyaya kapatıp, iç dünyama dönme zamanımdayım şimdi. Avuç içlerim artık yalnızca beni görüyor.

​

Yıllarca ne yapmıştım ben? Nasıl yaşamıştım? Bu duygu da şimdi ne oluyor?

​

“Artık kendinlesin. Yeni hayat, yeni birliktelik.”

​

Bu da ne şimdi? Yeni birliktelik de ne demek?

​

Penceremi açtığımda kuşların seslerini duyuyorum artık. Evimin ışığı ne güzelmiş! Ne kadar da sıcak bir yermiş burası! Evim kollarını açmış bana. Ama geceyle gündüz birbirine karışmış. Bir ses! Evde birilerimi var yoksa ben miyim tüm odalara dağılan? Bir yerlerde bir çıkış olmalı. 

​

Bak bir ses daha! Nereden geldi? Mesaj sesi değil bu. Olsa tanırdım, mesaj sesleri sinir uçlarıma dokunuyor çünkü. Başka bir ses bu. Bir parmağın dokunuşu ve “klik”! Tek bir an’ın sonsuza dek donuşu. Dokunulası, tutunulası bir ses. Bu sesle süreci olumlamak gerek. Ve çıkışı bulmak… Ellerimdeki sesler susmadan önce.

​