‘’Dünya güneşin etrafında döner. Her gün güneş doğsa bile dünyaya farklı açılardan vurur.’’ (Smoke, 1995)

​

‘’Dünya bu kadar’’ belki de bu hiçbir cümle şu an içinde bulunduğumuz durumu daha iyi anlatamazdı. İçinde bulunduğumuz bu kaotik durumun temel sebebi doğanın dengesini bozuyor olmamız. Kendi özel zevklerimiz ve konfor alanlarımızı genişletmeye çalıştıkça doğayı koca koca beton yığınlarının arasına sıkıştırdık. Bunları yaparken atladığımız bir şey oldu. Biz onu sıkıştırıp konfor alanımızı genişlettiğimizi düşünürken aslında sıkıştırdığımız şey kendi yaşam alanımız oldu. Şu an baktıĞımız o aĞacın bulunduğu alana aslında kendi yaşamlarımızı sıkıştırdık ve şu an özgürlüğümüz de dünyamız da sadece o baktığımız alan kadar.

​

O kocaman sandığımız dünyamız birden bire dört duvarın arasına sıkıştırıldı. ÖzgÜrlüğümüzün kısıtlandığı şu karantina döneminde nefes almak adına yapabildiğimiz tek şey camı açıp veya balkona çıkıp gökyüzüne bakmak. Hemen hemen her gün camı açıp aynı bakıyoruz. Bakmasına bakıyoruz ama baktığımız yeri gerçekten görebiliyor muyuz? Orada olan değişimleri görüyor muyuz? İşte bu noktada her gün aynı şeyleri yaptığımızı, aynı döngü içinde sürüklendiğimizi sandığımız günlerde; yaşadığım alanın küçük bir kaydını alarak, ilk baktığımızda olmadığını düşündüğümüz, görmediğimiz, fark etmediğimiz değişikliklerin aslında var olduğunu, her günün aynı tekdüzelikte devam etmediğini bu fotoğraf çalışması ile göstermek istedim.

​

​

​

Editör: Sinan Kılıç