Esra Gülen

Savaşlar , doğal afetler, yıkımlar, ekonomik kriz derken belki de hiç beklemediğimiz bir şey oldu. Günümüz bilim çağında, henüz kesin bir panzehiri bulunamamış ölümcül salgınla baş etmek zorunda bulduk kendimizi . Elimizde eldivenlerimiz yüzümüzde maskemiz ve uymak zorunda kaldığımız sosyal mesafe ile belki de hiç bu kadar soyutlamamıştık kendimizi birbirimizden. Daha yavaş ve sakin, sanki yaşadığımız zaman içinde daha derin bir zaman kuyusu açılmış gibi. Hayatın o hızlı akışından bitmeyen telaşından daha yavaş varolma ritmine adapte olmak başlarda zor gelsede böylede yaşayabildiğimizi de öğrendik hep birlikte. Daha minimal bir yaşam tarzıyla daha az tüketerek...

Hayat her zaman kendine akacak kanalı buluyor. Evlerimizde daha derin düşünme , değerlendirme , hayal etme ve ruhlarımızı doyuma ulaştırarak üretme becerimizi geliştirdik. Gördük ki zaman algısı tuzla buz oldu. Başladık içimize doğru büyümeye. Yeni dünya düzeni için kendi bireyselliğimize gömüldük. Ne kadar da maddi bir dünyada yaşıyormuşuz. Şimdi sevdiklerimize dokunamadan , aynı havayı soluyamadan kendi içimizde yalnız ve eksiğiz Bu yaşadığımız belirsiz pandemi sürecinin bizi yakınlaştırması hayalini taşıyarak...