KARANLIĞIN İÇİNDEKİ IŞIK
Korona sözcüğü ortalıkta dolaşmaya başladığı zaman bunun ne gibi sonuçlara yol açacağını çok düşünmeden endişelenmeye başlamıştım bile. Sonuçta bir salgın söz konusu idi ve nasıl mücadele edileceğine dair bir yığın bilgi kirliliği vardı. Nasıl korunacağımızı bilemiyorsak, yapabileceğim en iyi şey mevcut işimi bırakmak ve bir an evvel izole bir hayata alışmaya başlamaktı.
16 Mart’tan itibaren evdeydim ve bu süreçte başlayan gönüllü karantinamız zaman geçtikçe zorunlu karantinaya doğru yol aldı. LGS sınavına girecek olan kızım artık okula gitmiyor, derslerine internet üzerinden uzaktan eğitim yoluyla evde devam ediyor, sınavlarına bu şekilde giriyordu. Eşim üniversitedeki öğrencileri ile yine internet üzerinden evde bir araya geliyor, derslerini anlatıyor, sınavlarını yapıyordu.
Bu süreçte hayatımın her zaman içinde olan, hep istediğim ancak ne hikmetse bir türlü teorik olarak da çok fazla üzerinde çalışma yapmadığım fotoğraf konusunda bol bol okuyabileceğimi, düşünebileceğimi anladım. Var olan kitaplarımı tekrar gözden geçirip bu alanda üretilmiş yayınlara ilişkin bir literatür taraması yapmaya başladım.
Günler birbirini takip ederken ben de daha önce evde hiç farkında olmadığım bir şeyin peşine düştüm: Işığın.
İşte bugünlerden birinde instagramda Korona Günlerinde Fotoğraf projesinin davet duyurusuyla karşılaştım. Çok heyecanlandım ve hemen başvurumu yaptım. Uzun yıllar özlemini duyduğum bir çalışmayı yaparken bir taraftan da toplumsal belleğe ilişkin katkıda bulunmak pandemi kaygısını biraz olsun azaltmış, düşüncelerimi ondan olabildiğince uzaklaştırmıştı.
Korona Günlerinde Fotoğraf çalışması için, kendi kişisel tarihimizde bir dönüm noktası olan karantina günlerimizi mümkün olduğu kadar fotoğraflamaya çalışmak bir taraftan beni zorlasa da -karantina stresinin yanı sıra bir de sınav kaygısı ile mücadele ederken fotoğraflanmak istemeyen kızım ve bu karantinanın ne zaman ve nasıl biteceğine ilişkin kaygılar ve bitirmesi gereken çalışmalar ile mücadele eden eşim- her yeni gün yeni bir fotoğraf demekti!
Benim için, ezelden beri “fotoğraf bakmak” daha keyifli iken, elimde makine olmadığında bile fotoğrafın kendisini düşünmek aslında yeni bir yaşam biçimini de beraberinde getirdi.
Yıllardır bu uğraşın içinde olan, emek veren, düşünen, üretenlere çok teşekkür ediyor, özellikle kolektif bir çalışma olan Korona Günlerinde Fotoğraf etkinliğini hayata geçiren herkese minnet duyuyorum…
Dilek Metin Sert
Ağustos 2020, Ankara
